II. Mahmut'un nazlı prensesi, Sultan Abdülmecit'in kardeşi, Sultan Abdülaziz'in ablası, V. Murat ve II.Abdülhamit'in halası Adile Sultan...

Osmanlı Devleti'nin yitik yıllarına denk gelen bu zarif ve duygulu prensensin hayatı, tıpkı can çekişen devlet gibi çalkantılar, acılar ve ıstırablar içinde geçmiştir. O gösterişli sarayların, alın, pulun, ihtişamın ardında içi kıymık kıymık acımaktadır.

Şefkatle titreyen kalbi, her daim merhamet ve duygu yüklüdür. Kendisine karşı yapılan haksızlıkları affeder, vefasızlıklara sabreder, içi alev ateş yansa da o gül alıp gül satmaya devam eder. İstanbul'un saadete hasret cumbalı evlerini şenlendirmeyi, yetim kızlara çeyizler yapıp telli duvaklı evlendirmeyi, mermer çeşmelerin gümüş kurnalarından billur sular akıtmayı, mektepler inşa ettirerek talebeler yetiştirmeyi, yoksulların ihtiyaçlarını giderip soluk dudaklarını güldürmeyi kendine vazife beller. Dünyanın bütün takur tukuruna sırtını çevirir, "Neyim varsa milletindir." diyerek dağıtır, ha dağıtır.

Bu zarif prensesin aşk dilince söylediklerini az dinleyelim, ondan sonra hayal kuşumuzu serbest bırakıp uçuralım. Gümüş pullarla kaplı kanatlarıyla uçsuz maviliklere doğru salınırken bizim için hiç duyulmadık bir hikaye anlatsın...